KATAΡΑ ΘΑΝΑΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΑ Η 8η ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ….

                       8 Δεκεμβρίου 1966 »» 8 Δεκεμβρίου 2023  

57 Χρόνια πόνος και μαθήματα για πιο ασφαλή πλοία…

                                          Η Αρχή του τέλους …

8 Δεκεμβρίου 1966 …Η μεγαλύτερη ναυτική τραγωδία στη Κρήτη.

Τραγικές στιγμές που δεν πρόκειται να ξεχαστούν ποτέ.

Ξημερώνοντας 8 Δεκεμβρίου η Κρήτη ντύνεται στα μαύρα… και μοιρολογεί.

Την Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 1966 και ώρα 7:30 μ. μ., το FB"Ηράκλειον"  απέπλευσε από το λιμάνι της Σούδας με μισή ώρα καθυστέρηση, μεταφέροντας 206 επιβάτες, 70 μέλη του πληρώματος και 17 φορτηγά στον Πειραιά.

 Πλοίαρχος του πλοίου ήταν ο Εμμανουήλ Βερνίκος.

«Αν λάμβαναν αμέσως τα απαιτούμενα μέτρα πιθανόν και να προλαβαίναμε το κακό…».

Όλοι γνωρίζουν για το ναυάγιο του πλοίου «ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ» αφού πρόκειται για  την πιο μαύρη σελίδα  της ναυτικής ιστορίας, των τελευταίων χρόνων  του τόπου μας.

Συνέβη  μια χειμωνιάτικη, Δεκεμβριανή νύχτα του 1966 και κόστισε την ζωή σε δεκάδες ανθρώπινες ψυχές και κανείς δεν μπορεί να την γνωρίζει καλύτερα από κάποιον που  έζησε  από κοντά τον εφιάλτη.

Αυτός ο κάποιος δεν .είναι άλλος από τον συμπατριώτη μας, κ. Δημήτρη Οικονόμου, ναύτης τότε, συνταξιούχος πλοίαρχος σήμερα, και ο οποίος  δυστυχώς, αν και  έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε, την νύχτα αυτή  δεν μπορεί  να  την σβήσει από την μνήμη του.

 H φρίκη εξακολουθεί να παραμένει ακόμα ολοζώντανη μέσα  του: και στην περιγραφή του:

Τα τραγικά λάθη.

Ναυτολογήθηκα  στο περιβόητο «ΗΡΑΚΛΕΙΟ» των αδελφών  Τυπάλδου, γνωρίζοντας εξ αρχής πως το πλοίο, πριν το μετατρέψουν σε επιβατηγό, ήταν φορτηγό ανοιχτής θαλάσσης με  ταχύτητα 22 μιλίων.

Το φέρανε εδώ, το έβαλαν στο ναυπηγείο, όπου αφού άρχισαν να ράβουν και να ξηλώνουν, με την ανοχή  της Επιθεώρησης Εμπορικών Πλοίων,  το μετέτρεψαν, όπως σας είπα, σε επιβατηγό.

Του πρόσθεσαν δηλαδή ακόμα ένα κατάστρωμα για να αυξήσουν τις καμπίνες, με συνέπεια ν’ αλλάξει το κέντρο βάρους του σκάφους,  το οποίο μη έχοντας πλέον ευστάθεια εγκυμονούσε άμεσο κίνδυνο ανατροπής του σε περίπτωση κακοκαιρίας.

Το πλοίο λοιπόν, την 8η Δεκεμβρίου 1966  εκτελούσε την γραμμή  Πειραιάς-Σούδα και αντίστροφα., και η αναχώρηση μας ήταν να γίνει  κανονικά στις 7 μ.μ. από Σούδα για Πειραιά.

Υπήρξε όμως  καθυστέρηση περίπου μιας ώρας λόγω αναμονής ενός φορτηγού –ψυγείου,  με πάνω από 20 τόνους φρούτα, το οποίο αργότερα ονομάστηκε «η νταλίκα του θανάτου»

Το φορτώσαμε  λοιπόν πρόχειρα στο εγκάρσιο του γκαράζ και όχι στο διάμηκες λόγω της καθυστέρησης, κι αυτό  ήταν και το τραγικό, το μοιραίο λάθος  εξ

εξ αιτίας του οποίου προκλήθηκε και το ναυάγιο.

Συν το ότι βέβαια  το πλοίο απέπλευσε  με άνεμους 9 μποφόρ, αλλά τότε, βλέπετε, δεν είχε ακόμη καθιερωθεί η απαγόρευση απόπλου ανάλογα με την κλίμακα μποφόρ, και ίσχυε μόνο  η κατ΄ επιλογή απόφαση  του Πλοιάρχου για τον απόπλου.

Όσο απομακρυνόμαστε  από την Σούδα, τόσο αυξάνονταν και οι κλυδωνισμοί του πλοίου λόγω της μεγάλης κακοκαιρίας και  των ισχυρών ανέμων

Κατά τις 11 μ.μ. κι ενώ ήμουν  πηδαλιούχος- τιμονιέρης- παίρνω διαταγή από τον πλοίαρχο, που κι αυτός ήταν στην γέφυρα λόγω της κακοκαιρίας,  να επισκεφτώ το γκαραζ  για να δω σε τι κατάσταση βρίσκονταν τα αυτοκίνητα.

Να σημειώσω εδώ ότι σύμφωνα με τον κανονισμό , στο γκαράζ έπρεπε να πάμε μαζί με τον αξιωματικό της βάρδιας, κάτι που δεν έγινε.

Τέλος πάντων, επιστρέφοντας στη γέφυρα, αναφέρω στον πλοίαρχο ότι λόγω του δυνατού κλυδωνισμού, τα αυτοκίνητα μετακινούνταν και χτυπούσε το ένα πάνω στο άλλο προξενώντας ζημιές, κι ο πλοίαρχος άκουσε  την αναφορά μου με απάθεια, σαν να μην συνέβαινε  τίποτα.

Άλλη μοιραία παράλειψη, άλλο τραγικό λάθος!

Γιατί αν λάμβαναν αμέσως τα απαιτούμενα μέτρα πιθανόν και να προλαβαίναμε το κακό.

Σημείωση: Πλοίαρχος του μοιραίου πλοίου ήταν ο Εμμ. Βερνίκος. Ο οποίος, αν και ήταν ο πρώτος που έπεσε στην θάλασσα φέροντας σωσίβιο, ενώ θα έπρεπε να είναι ο τελευταίος,  έκτοτε δεν βρέθηκε  ποτέ,  ούτε ο ίδιος, μα ούτε και το πτώμα του.

Στις 12 ακριβώς τα μεσάνυχτα παρέδωσα βάρδια και τράβηξα για ύπνο, δεν πέρασε .όμως ούτε μισή ώρα  κι άκουσα  πανικόβλητες φωνές συναδέλφων να κραυγάζουν ότι τους είχε δώσει ο πλοίαρχος διαταγή να κατεβούμε όλοι οι ναύτες και ο λοστρόμος στο γκαράζ γιατί είχε ανοίξει η πόρτα  καταπέλτης και έμπαιναν μέσα  τα κύματα.

Εν πάση περιπτώσει πήγαμε και είδαμε όντως  τη δεξιά πόρτα ανοιχτή, το δε φορτηγό-ψυγείο που προκάλεσε τη ζημιά έτοιμο να πέσει στη θάλασσα.

Το πλοίο εν τούτοις συνέχιζε να πλέει με την ίδια ταχύτητα και πορεία , κάτω όμως από αυτές τις συνθήκες πια.

Εμείς, το κατώτερο πλήρωμα,  δεν μπορούσαμε να προσφέρουμε το παραμικρό, οπότε εγκαταλείψαμε το γκαράζ κι ανεβήκαμε στην πρύμνη εν αναμονή διαταγών από το ανώτερο πλήρωμα., που ακόμα τις περιμένω.

Γρήγορα αντιλήφθηκα πως το πλοίο άρχισε να παίρνει δεξιά κλίση σε μόνιμη βάση κι όλα έδειχναν πως το τέλος πλησιάζει, αν και όλοι, όσο τουλάχιστον ήταν δυνατόν, κρατούσαμε την ψυχραιμία μας για να αποφευχθεί ο πανικός

Πηγαίνοντας στο έσχατο σημείο της πρύμνης, εκεί όπου βρίσκονταν ο ιστός της σημαίας, που είναι και το πιο ασφαλές σημείο, είδα με φρίκη .ότι η προς τα δεξιά  κλίση  του πλοίου γίνονταν όλο και μεγαλύτερη και το νερό της θάλασσας άπεχε μόλις 4 μέτρα από εμένα.

Ήμουν πλέον βέβαιο πως το τέλος ήταν θέμα λεπτών, όπως και όντως

Στις 02.06 το πρωΐ της 8ης Δεκεμβρίου 1966 ημέρα Πέμπτη ο συγκλονιστικός συνδυασμός του μορσικού αλφαβήτου: τρεις τελείες – τρεις παύλες – τρεις τελείες δηλαδή SOS διέγειρε τις ραδιοτηλεγραφικές συχνότητες της Μεσογείου.  Βυθιζόμαστε…

Προαισθανόμενος όμως εγώ την κατάσταση, ετοιμάστηκα να πέσω στη θάλασσα, όταν ακούω ένα πολύ νεαρότερο συνάδελφο μου, τον Αντώνη τον Καμπούρη, -ήταν μόλις 19 χρονών παιδί κι εγώ τότε 41- να μου φωνάζει με απόγνωση «πατέρα  σώσε με, είμαι παγιδευμένος»

Δεν  μπορούσα να κάμω τίποτα άλλο παρά μονάχα να του πω με ψυχραιμία:

« Αντώνη το πλοίο βουλιάζει,.

Πέσε με την κοιλιά, δέσε και στερέωσε καλά τα πέλματα σου κάπου, και θα κάμω κι εγώ το ίδιο.

Θα σου δώσω τα χέρια μου κι εσύ τα δικά σου και θα κρατιόμαστε σφιχτά με τις παλάμες μας.

 Άντε, κάνε ότι κάνω κι εγώ για να σωθούμε  και γρήγορα γιατί αλλιώς χαθήκαμε. Πάμε κι ο Θεός βοηθός.»

Τη στιγμή που εγκατέλειψε με βουτιά το πλοίο πέφτοντας στη παγωμένη θάλασσα, ήταν η πιο συγκλονιστική στιγμή της ζωής μου.

 Δεν θα την ξεχάσω ποτέ και κάθε φορά που την θυμάμαι ανατριχιάζω.

Μετά την βουτιά, βγήκα και πάλι στην επιφάνεια και είδα το πλοίο να απομακρύνεται αλλά πλέον αργά-αργά, σημάδι ότι είχε ακινητοποιηθεί η μηχανή του.

Σε λίγο, μέσα στο πανδαιμόνιο που επικρατούσε, λόγω του αέρα και των κυμάτων, ακούω και πάλι την φωνή του Αντώνη να με φωνάζει ξανά «πατέρααααα»» αλλά αυτή τη φορά ήταν πολύ μακριά από εμένα και το σκοτάδι κάλυπτε τα πάντα.

Δεν τον έβλεπα καν.

Ταυτόχρονα όμως με την φωνή του Αντώνη, και μια άλλη απελπισμένη φωνή τρυπούσε τα αυτιά μου και την αναγνώρισα, ήταν η φωνή του ηλεκτρολόγου, επειδή όμως κι εγώ έχασα για λίγο, δεν θυμάμαι πόσο, τις αισθήσεις μου, δεν μπόρεσα τούτη τη φορά να κάνω τίποτα.

Όταν συνήλθα, άρχισα να φωνάζω τον Αντώνη ο οποίος μου απάντησε, είχε σωθεί, δυστυχώς όμως ο ηλεκτρολόγος δεν τα κατάφερε.

Λίγη ώρα ωστόσο μετά, το κύμα και  τα θαλάσσια ρεύματα με χώρισαν από το παιδί που μέσα στον πανικό του με είχε αντικαταστήσει με τον πατέρα του, .κι  έτσι όπως κολυμπούσα, αισθάνθηκα κάτι βαρύ να πέφτει πάνω στο κεφάλι  μου.

Παρότι σκοτάδι, δεν άργησα να αντιληφθώ ότι επρόκειτο για ένα πνιγμένο, γέμισα φρίκη βλέποντας τον εαυτό μου στην ίδια θέση, και βάζοντας όσες δυνάμεις μου είχαν απομείνει απομάκρυνα το πτώμα από δίπλα μου κι άρχισα να κολυμπώ περιμένοντας  από κάπου, ούτε κι εγώ δεν ξέρω από πού, βοήθεια.

Σ αυτή την κατάσταση πέρασα την μαύρη εκείνη νύχτα και πιθανόν να μην άντεχα αν δεν επέπλεαν γύρω μου σωρός τα πορτοκάλια, που είχαν πέσει από φορτηγά αυτοκίνητα,. και τα οποία εγώ τα άρπαζα, τα δάγκωνα και ρουφούσα το χυμό τους, απομακρύνοντας έτσι με τις βιταμίνες τους τον κίνδυνο να πεθάνω από το κρύο. Άμεσα τουλάχιστον….

Κι επιτέλους άρχισε να ξημερώνει, σημείωσε  όμως πως η όραση μου, από τις πολλές ώρες στην αλμύρα και από το μπαζούτ που είχε απελευθερώσει  στη περιοχή, είχε μειωθεί κατά πολύ κι αναγκαστικά  είχα τα μάτια μου κλειστά.

Τα άνοιγα μόνο που και που, για να μη τα χειροτερέψω,  προσπαθώντας να ανιχνεύσω τον ορίζοντα μπας και βρίσκονταν κανένα πλοίο κοντά μου. Εις μάτην όμως…

Το υποτυπώδες , τότε, τμήμα επικοινωνιών του Υπουργείου Ναυτιλίας άδικα προσπαθούσε για  αναζήτηση πλοίων στη γύρω περιοχή του ναυαγίου, αφού τα Λιμεναρχεία, Πειραιώς, Σύρου και Κρήτης ανέφεραν αδυναμία αποστολής μέσων για παροχή βοήθειας μια και ούτε  ρυμουλκά για τέτοιες ανάγκες  δεν υπήρχαν.

Τα υπόλοιπα, λίγο ως πολύ είναι γνωστά στον κόσμο.

Οταν πλέον είχε ξημερώσει για τα καλά , προσέτρεξαν στο ναυάγιο κάποια ελληνικά και ξένα πλοία, ήδη όμως ήταν  πολύ αργά..

Από τα 73 άτομα του πληρώματος κατάφεραν να διασωθούν μόνο οι 16 και από τους 191 εγγεγραμμένους επιβάτες- που στην πραγματικότητα όμως ήταν πολύ περισσότεροι-  διασώθηκαν μόνο 30.

Πιστεύω κάποτε να ενδιαφερθεί κάποιος για το τραγικό συμβάν και να ερευνήσει το  βυθό της Φαλκονέρας, μια και έτσι μόνο ίσως  αναπαυτούν οι ψυχούλες  των αδικοχαμένων, που οι περισσότεροι ήταν νέα παιδιά.

56χρ μετά οι συγγενείς κι η Κρήτη δεν ξέχασε..τα λάθη της εταιρείας τα πλήρωσε το πλήρωμα και οι επιβάτες.

Νεκροί παντού..δάκρυα και πένθη..

Ποτέ ξανά μην χρειαστεί να ζήσουμε τέτοιες τραγικές στιγμές.

Αιώνια τους η μνήμη !!

Η 8η Δεκεμβρίου έχει ανακηρυχθεί ως αποφράδα ημέρα για τα Χανιά, καθώς αυτή την ημέρα, το 1966 και το 1969 σε δύο τραγωδίες, μια ναυτική και μια αεροπορική, βρήκαν τραγικό θάνατο, συνολικά 314 άνθρωποι.

 

Μία από τις μεγαλύτερες ναυτικές τραγωδίες στις ελληνικές θάλασσες συνέβη τις πρώτες πρωινές ώρες της 8ης Δεκεμβρίου 1966, κοντά στην βραχονησίδα Φαλκονέρα (23 ν.μ. βορειοδυτικά της νήσου Μήλου), όταν το επιβατηγό – οχηματαγωγό πλοίο «Ηράκλειον», που εκτελούσε το δρομολόγιο Χανιά – Πειραιάς, βυθίστηκε, λόγω μετατόπισης φορτίου, με αποτέλεσμα να βρουν το θάνατο 224 (;) άνθρωποι.

Το πλοίο είχε ναυπηγηθεί στη Γλασκόβη το 1949 ως δεξαμενόπλοιο με το όνομα «Λέστερσαϊρ», για λογαριασμό αγγλικής εταιρείας. Είχε χωρητικότητα 8.922 κόρων, μήκος 498 πόδια, πλάτος 60 πόδια, βύθισμα 36 πόδια και ανέπτυσσε ταχύτητα 17 κόμβων. Το 1964, μετά τη μετασκευή του σε οχηματαγωγό, περιήλθε στην κραταιά εταιρεία των Αδελφών Τυπάλδου («Typaldos Lines») και από το 1965 δρομολογήθηκε στις ακτοπλοϊκές γραμμές της Κρήτης, με δυνατότητα μεταφοράς 1.000 επιβατών και 300 αυτοκινήτων.

Για τη μετατροπή του σε οχηματαγωγό είχε απαιτηθεί η αφαίρεση των υποκαταστρωμάτων και έρματος βάρους 200 τόνων για να γίνει το γκαράζ, με αποτέλεσμα την ανύψωση του μεσοκεντρικού βάρους και τη μείωση της ευστάθειάς του. Πάντως, είχε πάρει άδεια πλοϊμότητας από το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας.

Το «Ηράκλειον» επρόκειτο να αποπλεύσει στις 7 το βράδυ της 7ης Δεκεμβρίου 1966 από το λιμάνι της Σούδας, με προορισμό τον Πειραιά. Το δρομολόγιο καθυστέρησε περίπου 20 λεπτά, εξαιτίας της καθυστερημένης άφιξης στο λιμάνι ενός φορτηγού ψυγείου, βάρους 25 τόνων, το οποίο μετέφερε εσπεριδοειδή. Ο λιμενάρχης Χανίων εξέφρασε επιφυλάξεις για την είσοδο του φορτηγού στο πλοίο, λόγω του βάρους του. Ακολούθησαν διαβουλεύσεις και οι αντιρρήσεις του κάμφθηκαν. Το μοιραίο, όπως αποδείχθηκε, ψυγείο-φορτηγό φορτώθηκε βιαστικά, χωρίς να τηρηθούν οι προβλεπόμενοι κανόνες ασφαλείας. Το πλοίο αναχώρησε για τον προορισμό του στις 7:20 το βράδυ, με καπετάνιο των Εμμανουήλ Βερνίκο. Μετέφερε 206 (;) ταξιδιώτες και 70 μέλη του πληρώματος.

 

Ο ακριβής αριθμός των επιβατών παραμένει αδιευκρίνιστος καθώς τότε εκδίδοντο εισιτήρια και μέσα στο πλοίο, όπου σύμφωνα με μαρτυρίες επιζώντων υπήρχαν και πολλοί τσιγγάνοι και άλλοι οι οποίοι δεν έχουν καταγραφεί πουθενά.

Ο καιρός ήταν βροχερός και στο Αιγαίο έπνεαν άνεμοι 8 έως 9 μποφόρ, σύμφωνα με το σήμα που έφθασε στο Λιμεναρχείο Χανίων στις 8 το βράδυ.

 Το πλοίο συνέχισε το ταξίδι του κάτω από δύσκολες συνθήκες, μέχρι τις 2 τα ξημερώματα της 8ης Δεκεμβρίου.

Την ώρα αυτή βρισκόταν κοντά στη βραχονησίδα Φαλκονέρα, στα όρια του Κρητικού με το Μυρτώο Πέλαγος, και ο κλυδωνισμός του πλοίου έγινε έντονος.

Το βαρύ φορτηγό – ψυγείο, που ήταν λυμένο, παλινδρομεί εγκάρσια και συγκρούεται με δύναμη με τα πλευρικά τοιχώματα και την πόρτα εισόδου, μέχρι που με ένα δυνατό χτύπημα σπάει τη μία από τις δύο μπουκαπόρτες, δημιουργώντας ένα ρήγμα 17 τ.μ. Τα νερά εισβάλουν ορμητικά και ο ασυρματιστής μόλις που προλαβαίνει να εκπέμψει σήμα κινδύνου στις 2:06 π.μ: «SOS, από Ηράκλειον, στίγμα μας 36° 52′ B., 24° 08 A., Βυθιζόμαστε.» Και μετά η σιγή. Το πλοίο βυθίζεται μέσα σε λίγα λεπτά σε βάθος 600 – 800 μέτρων.

Πολλοί παγιδεύονται στις καμπίνες, μερικές δεκάδες πέφτουν στη θάλασσα.

Το σήμα κινδύνου κινητοποιεί πολεμικά και εμπορικά πλοία, αλλά φτάνουν αργοπορημένα στο σημείο του ναυαγίου, λόγω της θαλασσοταραχής.

Γύρω στις 10 το πρωί μια «Ντακότα» με συγκυβερνήτη τον βασιλιά Κωνσταντίνο υπερίπταται του σημείου του ναυαγίου και εντοπίζει το μοιραίο φορτηγό – ψυγείο να επιπλέει.

             Βίντεο από το αρχείο της ΕΡΤ με εικόνες – σοκ 

Ο Τύπος θα μιλήσει για κίνηση εντυπωσιασμού του βασιλιά, αλλά υπάρχει και η εκδοχή ότι πήγε αυτοπροσώπως στο σημείο για να καταρρίψει τους ισχυρισμούς της Τουρκίας, ότι η Ελλάδα αδυνατεί να παράσχει βοήθεια σε κινδυνεύοντα σκάφη στο Αιγαίο. 

Τα συνεργεία διάσωσης και τα πλοία που έσπευσαν στον τόπο του ναυαγίου χτενίζουν την ευρύτερη περιοχή και κατορθώνουν να περισυλλέξουν μόνο 47 επιζώντες και 25 σορούς.

(Οι βιβλιογραφικές και διαδικτυακές πηγές, γενικά συμφωνούν στον αριθμό όσων ναυαγών διασώθηκαν (47) και στον αριθμό των σωρών που βρέθηκαν και κηδεύτηκαν (μόλις 25 σωροί περισυνελέγησαν και κηδεύτηκαν) αναφέρουν όμως ενίοτε διαφορετικό αριθμό θυμάτων του τραγικού ναυαγίου σε 247 ή 273 ή 277 (ίσως και πλέον).)

Γύρω στις 12 το μεσημέρι, όλη η Ελλάδα γνωρίζει για το τραγικό συμβάν και δεκάδες άνθρωποι συρρέουν στα γραφεία της εταιρείας Τυπάλδου σε Χανιά και Πειραιά για να μάθουν για την τύχη των αγαπημένων τους προσώπων.

Η κυβέρνηση Στεφανόπουλου (3η κυβέρνηση «Αποστατών») κηρύσσει πένθος για μία εβδομάδα.

Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων εκείνης της ημέρας αναφέρονταν στην αποδοκιμασία του Γεώργιου Παπανδρέου προς τον Ανδρέα για τη στάση του σε σχέση με τους Λαμπράκηδες, στη δίκη του «Ασπίδα», στις απολογίες των Εμμανουηλίδη και Κοτζαμάνη για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και τα μεγαλεπίβολα σχέδια της κυβέρνησης για τη μετατροπή της Ελευσίνας σε βιομηχανικό λιμάνι. Αμέσως, όλες σχεδόν οι εφημερίδες κυκλοφορούν έκτακτα παραρτήματα για το τραγικό συμβάν.

Η βύθιση του σκάφους, σύμφωνα με τους ειδικούς, υπήρξε ακαριαία, λόγω παραλείψεων στους όρους ασφαλείας: κακή φόρτωση των αυτοκινήτων, ελλιπής κατασκευή του συστήματος ασφάλειας της «μπουκαπόρτας», έλλειψη συστήματος εκροής των εισερχομένων υδάτων και υψηλή ταχύτητα του πλοίου πάρα τη θαλασσοταραχή, για τη διατήρηση της φήμης του ως του ταχύτερου οχηματαγωγού της γραμμής Κρήτης.

Το ναυάγιο του «Ηράκλειον» αφύπνισε το ελληνικό κράτος, που προχώρησε στη δημιουργία του θαλάμου επιχειρήσεων έρευνας και διάσωσης στο Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας και τη θεσμοθέτηση του απαγορευτικού απόπλου για τα επιβατηγά πλοία.

 Το ναυάγιο προκάλεσε την κατάρρευση της Typaldos Lines, που κυριαρχούσε τότε στην εγχώρια ακτοπλοΐα, ενώ μπήκαν οι πρώτες ιδέες για τη δημιουργία των Ναυτιλιακών Εταιρειών Λαϊκής Βάσης.

Η δίκη των κατηγορουμένων άρχισε στις 19 Φεβρουαρίου 1968 στο Κακουργιοδικείο Πειραιά.

 Είχε προηγηθεί μια σειρά αποκαλύψεων σχετικά με βαρύτατες ευθύνες του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας στην έκδοση πλαστογραφημένων πιστοποιητικών αξιοπλοΐας του σκάφους. Στο εδώλιο κάθισαν τέσσερα στελέχη της πλοιοκτήτριας εταιρίας.

H απόφαση του δικαστηρίου εξεδόθη στις 21 Μαρτίου του ιδίου έτους.

Με ποινές φυλάκισης από πέντε ως και επτά έτη τιμωρήθηκαν ο εκ των ιδιοκτητών του «Ηράκλειον» Xαράλαμπος Τυπάλδος, ο διευθυντής της εταιρείας Παναγιώτης Κόκκινος και δύο αξιωματικοί του πλοίου.

Οι ποινές ξεσήκωσαν αντιδράσεις από την πλευρά των συγγενών, οι οποίοι τις θεώρησαν πολύ επιεικείς.

Στις 9 Ιανουαρίου 1969 ο δικαστικός φάκελος της υπόθεσης έκλεισε οριστικά, καθώς ο Άρειος Πάγος απέρριψε την αίτηση αναίρεσης των τεσσάρων, οι οποίοι είχαν καταδικασθεί και σε δεύτερο βαθμό για το δυστύχημα.

Επιμέλεια –Έρευνα αρχείων : Γεώργιος Μοσκοβίτης

8-12-2023